Dood

Drommen mensen krioelen

als in een mierennest over de straten.

Ik kijk stilletjes toe en hoor dat ze praten. Nietszeggend.

Thuis staar ik uit het raam.

Zie de schemer langzaam intrekken.

Het boeit me niet meer.

Het gevoel neemt het over

en langzaam kruip ik in mijn luie stoel.

In mijn gedachten zie ik jullie.

Tranen rollen over mijn gezicht en vallen op mijn kleren.

Het kan me niets meer schelen.

Gewoon helemaal niets.

Dag mijn liefste nichtje...

Ik hoor het nog, want het staat in mijn geheugen.

Maar de woorden vervagen.

Nooit meer jouw lach, of je diepgaande gesprekken.

Je houdt van iemand.

Ineens is het voorbij.

Het doet pijn.

Waarom moest dit gebeuren?

Vragen, maar geen antwoorden.

Zonder afscheid, alleen een foto op je kist.

Je lijdt niet meer.

Maar het had niet hoeven gebeuren.

Dag lieverd, ik hou van je.

December 2001

Pagina bijgewerkt op:  04-04-2006