Gedichten en gedachten 1992 t/m 1994
’n Gevoel
Daar
waar alles wat duister is ook
licht blijkt te zijn. En
ik van iemand kan houden waar
ik mee overhoop lig. Wat
klein is, is groot. Wat
uiteen ligt, valt samen. Jij
bent mij en ik ben jij en
toch zijn we zo uniek… Ik
voel mezelf en
ik voel mezelf niet. Gewoon
opgelost Als
een korrel zand in de woestijn. Waar
is het begin waar
is het eind. Alleen
is samen en samen
is toch alleen. 11 augustus 1994
|
Middenweg Oh,
grote warmte, Oh,
grote kou, Jij
bent het Waarvan
ik hou. Want
zonder jou Was er geen lauw…
20 juli 1994 |
Diepste
kracht Uit
de krachtigste diepte Komt
de diepste kracht voort… En
vanuit die diepste kracht Belandt
je weer In de krachtigste diepte
21 juni 1994
|
Een-Saam Eén-Saam
21 juni 1994
|
Pijn
- gevoelig Pijn
werd gedacht En
de telefoon ging over De
gedachte werd tastbaar En
pijn realiteit. Een
nieuw begrip ontstond bij mij: “Gedachtepijn”. Dergelijke
begrippen bestaan al De
gedachte alleen al maakt je koud (figuurlijk
gesproken natuurlijk) Zo
ontstaat de levende dode Ik
moet er niet aan denken… Ironisch hè?
15 januari 1993
|
Uittreding
juni 1994 |
De weg
2 november 1993
|
Stilte
Er
zijn geen woorden meer nodig Geen
gevecht meer. Alleen
je ogen Die
me zeggen dat je moe bent En
dat het pijn doet Om
ons achter te moeten laten. Wat
kun je veel vertellen met
je ogen. Mijn
moeder 11
mei 1992 |
Pagina bijgewerkt op 01-10-2005